Ponieważ w piątek nowy sezon „Mindhuntera” rozpoczyna się w serwisie Netflix, może warto zapoznać się z niektórymi przestępcami, których serial będzie profilował?
Dla tych, którzy nie wiedzą, serial opiera się na pracy byłego szefa jednostki FBI i profilera Johna Douglasa. Nazwa serii nawiązuje do jednej z książek Douglasa, Mindhunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit. Jonathan Groff gra Holdena Forda, postać wzorowaną na Douglasie, która przeprowadza wywiady z zabójcami, aby zrozumieć ich sposób myślenia i sprawdzić, czy może to dostarczyć wglądu w innych sprawach.
Według doniesień drugi sezon będzie przedstawiał wielu zabójców, włączając w to przerażającą, fabularyzowaną relację o zabójcy BTK Dennisa Radera oraz sławni zabójcy, tacy jak David Berkowitz znany również jako Syn Sama.
Ale pojawią się także mniej znani zabójcy, jak Montie (lub Monte) Rissell.
Choć nazwisko może nie jest powszechnie znane, Rissell jest płodnym (i okrutnym) seryjnym mordercą z lat 70., który zabił pięć kobiet w wieku 18 lat i zaczął je gwałcić w wieku zaledwie 14 lat.
Wystąpił w pierwszym sezonie serialu, a drugi sezon zapowiada głębsze zanurzenie się w jego niepokojącym umyśle.
W książce Douglasa napisał, że Rissell powiedział mu, że gdyby pozwolono mu pojechać z ojcem zamiast z matką, kiedy ich małżeństwo rozpadło się z poważnymi problemami, myślał, że byłby teraz prawnikiem, a nie dożywotnim w Richmond Zakładu Karnego, gdzie przesłuchiwaliśmy go.
To zdanie o tym, że myślał, że mógłby zostać prawnikiem, niemal dosłownie, zostało użyte w pierwszym sezonie serialu.
Jasne, miał popaprane dzieciństwo. Douglas napisał o trudnej młodości Rissella, zauważając, że w chwili rozstania rodziców był najmłodszym z trójki dzieci. Miał 7 lat. Po rozstaniu matka wyprowadziła go z domu i wywiozła po całym kraju. Niemal natychmiast zaczął wpadać w kłopoty.
Problem ten obejmował zastrzelenie jego kuzyna z wiatrówki podczas kłótni. Według książki to wszystko miało miejsce przed osiągnięciem dojrzałej starości w wieku 12 lat. Mniej więcej w tym samym czasie jego mama rozstała się z nowym mężem i rodzina ponownie się wykorzeniła.
Wkrótce kradł samochody, włamywał się i co gorsza: gwałcił ludzi. W wieku 14 lat przyznał się do rabunku i gwałtu i został umieszczony na oddziale psychiatrycznym. W następnym roku ponownie trafił do placówki opiekuńczej i na półtora roku – jak podaje a Artykuł Washington Post z 1977 r . Po wyjściu nadal był agresywny.
Sprawa przerodziła się w morderstwo, gdy był jeszcze uczniem szkoły średniej w Aleksandrii w Wirginii. Zarówno przebywał w zawieszeniu za przestępstwa niezwiązane z zabójstwem, jak i korzystał z ambulatoryjnej porady psychiatrycznej. Miał dziewczynę, która wyjechała na studia i napisała mu w liście, że kończy ich związek. Pojechał do college'u, gdzie zobaczył ją z nowym kochankiem. Wściekły pojechał z powrotem do Aleksandrii i w ciągu kilku godzin wycelował pistolet w kobietę i zgwałcił ją.
Pierwsza ofiara, pracownica seksualna, zgodziła się, ale gdy Rissell podejrzewała, że atak naprawdę sprawia jej przyjemność, i przejęła kontrolę nad sytuacją; według książki wpadł we wściekłość.
To tak, jakby ta suka próbowała wszystko kontrolować, powiedział Douglasowi, jak opisano w książce.
Rissell wpadł w jeszcze większą wściekłość, kiedy uciekła, więc wyśledził ją i zabił.
W ciągu pięciu miesięcy zabił cztery kolejne kobiety.
Wciąż żywy, Rissell odsiaduje obecnie wyrok o godz Stanowy Ośrodek Więzienny Pocahontas w Wirginii. Uwięziony w wieku zaledwie 19 lat najwyraźniej napisał ręcznie 461-stronicowy rękopis, stwierdza raport Washington Post z 1978 r. Nosiła tytuł „Próby i cierpienia Montiego R. Rissella” i szczegółowo opisał zarówno swoje morderstwa, jak i uczucia. W rozdziale zatytułowanym „Rozumowanie” próbuje wyjaśnić swój morderczy szał: „Narkotyki były tego głównym czynnikiem, ale nie były jego przyczyną. To była zachęta, która wzmogła moje fantazje seksualne i naprawdę sprawiła, że mój umysł nie był w porządku.
Molly Kendall
Nie wydaje się, aby rękopis był kiedykolwiek opublikowany w formie książkowej. Według artykułu w „Washington Post” wyobrażał sobie, że będzie na tym zarabiać, a część pieniędzy chciał zatrzymać dla siebie, kiedy będzie już myślał, że wyjdzie. Technicznie rzecz biorąc, może.
Rissell kwalifikował się do zwolnienia warunkowego w 1995 r. i co roku był przesłuchiwany w sprawie zwolnienia warunkowego, ale za każdym razem odmawiano mu.